Standardy prac parkieciarskich

Wykonanie i odbiór prac parkieciarskich wiążą się z przestrzeganiem konkretnych zasad. Ich nieznajomość nierzadko wywołuje nieuzasadnione roszczenia klienta względem wykonawcy. Wiąże się to m. in. z błędnym przekonaniem, że parkiet kl. I nie posiada sęków. Zgodnie z obowiązującymi w Polsce normami (PN-89/D-94002) parkiet może mieć jasne, zrośnięte, zdrowe nie skupione sęki, których średnica nie przekracza 3 mm. Dopuszcza się nawet pojedyncze sęki do 6 mm. Znajomość tych norm pomoże Ci uniknąć ewentualnych nieporozumień z wykonawcą parkietu.

Prace parkieciarskie powinno się wykonywać po zakończeniu innych prac wykończeniowych, które wiążą się chociażby z montażem grzejników (łącznie z próbami ciśnieniowymi), czy chociażby układaniem terakoty. Optymalne warunki do wykonywania prac parkieciarskich w danym pomieszczeniu to temperatura nie niższa niż +15°C, zaś wilgotność powietrza powinna wynosić 45 – 65 %. Opisane warunki cieplno-wilgotnościowe powinny utrzymywać się w domu lub mieszkaniu do czasu oddania do użytkowania. Zdecydowanie niewskazane jest zamknięcie na dłuższy czas i pozostawienie bez wentylacji pomieszczenia, w którym wykonano prace parkieciarskie. Drewno, z uwagi na swoją znaczącą wrażliwość na zmianę wilgotności, może zachować się w sposób niepożądany, gdy zostanie pozbawione naturalnej wentylacji. W związku z tym do obowiązków wykonawcy robót parkieciarskich należy pomiar wilgotności podłoża, jak również parkietu zanim zostanie on ułożony. Zgodnie z PN ta druga powinna wynosić 10% +/- 3. Ze względu na to, że obecnie często parkiety są znacząco przesuszone, a ich wilgotność spada nawet poniżej 5% powstaje tzw. efekt łódkowania, a niejednokrotnie dochodzi nawet do wybrzuszenia parkietu. Na potrzeby późniejszej ewentualnej reklamacji wyniki wszystkich badań należy wpisać do dziennika budowy bądź sporządzić odpowiedni protokół. Ostatnią czynnością, którą należy wykonać przed rozpoczęciem prac parkieciarskich jest zmierzenie tego, jak równe jest podłoże. Pomiar ten wykonuje się za pomocą dwumetrowej łaty, którą przykłada się w dowolnym miejscu. Dopuszczalne prześwity nie mogą przekraczać 5 mm. Do układania posadzki można przystąpić, gdy wszystkie powyższe warunki zostaną spełnione.

Pierwszą czynnością, którą wykonujemy przystępując do położenia posadzki drewnianej jest staranne odkurzenie podłoża i zagruntowanie go odpowiednimi preparatami. Najlepiej użyć do tego gruntów tej samej marki, co wybrany klej. Gdy grunt już wyschnie można nałożyć klej i przykleić parkiet. Przyklejenie poszczególnych deszczułek do podłoża powinno nastąpić na całej ich powierzchni. W żadnym wypadku powierzchnia ta nie może być mniejsza niż 80%. Prawidłowo wykonany parkiet powinien być szczelnie ułożony. Dopuszczalna szerokość szczelin pomiędzy deszczułkami nie może przekraczać 0,4 mm, a w przypadku mozaiki parkietowej jest to 0,3 mm. Między stałymi pionowymi elementami budynku (np. słupy, ściany) a drewnianą posadzką konieczne jest pozostawienie szczeliny dylatacyjnej o szerokości przynajmniej 1 cm. Mając na uwadze większą powierzchnię układanej podłogi, sposób jej układania oraz rodzaj drewna, z której została wykonana można zwiększyć szerokość szczeliny dylatacyjnej. Pamiętaj, aby była ona wolna od odpadków drewna, zanieczyszczeń, klinów itp. Pomoże to na przestrzeni całego roku przy zmianach wilgotnościowo-temperaturowych pracować parkietowi we właściwy sposób.

Listwy bądź cokoły należy łączyć na długościach oraz w narożnikach wypukłych pod kątem 45°, zaś w narożnikach wklęsłych pod kątem 135°. Przybijanie listew przypodłogowych powinno zostać wykonane za pomocą gwoździ w odstępach przynajmniej 60 cm. Główki gwoździ nie mogą wystawać ponad powierzchnię listwy. Gdy listwy przypodłogowe zostaną już prawidłowo przybite można przystąpić do szlifowania, a następnie lakierowania parkietu.